De laatste: laos&cambodja

Voor de laatste keer: hoi allemaal! Opa&oma's, bedankt voor jullie lieve berichtjes. Dit wordt een wat langer verslag aangezien ik nog zo'n 3 weken moet samenvatten ;). Op dit moment zit ik in een cafe'tje in Bangkok en morgen vlieg ik weer naar huis. Ik heb ontzettend genoten van alles wat ik hier gezien/gedaan heb en alle mensen die ik heb ontmoet. Maar aan alles komt een einde en ik heb er zin in om weer terug te komen! Bij deze het laatste verslag:

Vanuit Nong Khiaw namen Amaia en ik de nachtbus naar Vang Vieng. Toen we de bus zagen was ik heel blij dat ik samen met Amaia reisde, die zo'n 1m60 is. Dit was namelijk precies de lengte van de gedeelde bedden in de bus. De bus had er wel flinke vaart in (nadat we verder reden na een plasstop gilde er iemand net op tijd dat we iemand vergeten waren) en we kwamen midden in de nacht aan. Gelukkig konden we alwel het hostel in. De volgende ochtend werden we wakker in Vang Vieng, een volledig door backpackers overgenomen stadje dat op een hele mooie locatie ligt: aan de rivier tussen zogenaamde karsten (soort van stijl uit de grond oprijzende bergen). Er zijn ook allemaal grotten en lagoons te vinden. We besloten mountainbikes te huren en naar een lagoon te rijden, waarbij we onderweg stopten bij een aantal grotten. Aangezien de mountainbikes van flutkwaliteit waren en de wegen echte dirt-roads kwamen we helemaal in de kreukel aan bij de lagoon. Hierin waren allerlei speeltoestellen gebouwd, wat ons wel weer heel veel lol bezorgde. Er was ook een soort van evenwichtsbalk boven het water waarop lokale jongetjes van zo'n 8 jaar eraf-gooi-wedstrijdjes deden, waarna de aanwezige chinezen het natuurlijk ook moesten proberen. Beide waren hilarisch om te aanschouwen.

'S avonds kwamen we Joris en Melvin tegen, twee Nederlandse jongens die ik al eerder had ontmoet. Met zijn vieren gingen we op stap. Volgens Amaia haar 'drink een biertje en je voelt je weer beter'-motto gingen we de volgende dag tuben, de activiteit waardoor Vang Vieng zowel bekend als berucht werd. Vroeger waren er zeven kroegen langs de rivier waarbij je zowel drank all drugs en allerlei water-speeltoestellen kon vinden. Zo'n 30 man per jaar stierf hierbij waardoor in 2012 bijna alle kroegen moesten sluiten en er nu alleen nog afwisselend twee kroegen open mogen zijn en alle spleeltoestellen weg zijn. Dit weerhield ons er niet van om nog steeds vrolijk over de rivier te dobberen en met zijn allen gezellig biertjes te drinken bij de twee geopende kroegen. Het eindigde wel iets minder zonnig voor ons: onze telefoons werden nat in onze niet goed afgesloten waterdichte tas en aangezien we als laatste vertrokken waren onze tubes gejat waardoor we onze borg niet meer terugkregen. Na een uitgebreide rijstbehandeling is mijn telefoon helaas nog steeds niet in leven. De volgende dag hebben we met zijn vieren bij het zwembad gelegen en 's avonds wat zitten kaarten. Op mijn laatste ochtend in Vang Vieng ben ik nog wezen rotsklimmen, wat wel weer heel leuk was om te doen.

In Vientiane, de hoofdstad van Laos, sliepen we met zijn vieren op een kamer en lagen Amaia en ik samen op één superhard bed. Na de eerste nacht kwamen we erachter dat het matras er op zijn kop in lag en dat we dus gewoon op een schuimplaat hebben geslapen. Vientiane heeft als stad eigenlijk heel weinig te bieden. Toch heb ik wel veel gelachen met de jongens en Morena, een Nederlands meisje die we daar hebben ontmoet. Joris en Melvin waren namelijk op zich al vrij hilarisch om te aanschouwen. Ze zitten zo op elkaar te klagen dat het net een getrouwd stel lijkt. Joris kan het niet uitstaan dat Melvin een roze bananenbroek koopt, op zijn mobiel zit en een tattoo wil en Melvin doet vooral wat hij zelf wilt. Morena en ik hebben hier wel om gelachen. Het enige benoemenswaardige wat we in Vientiane hebben gedaan is dat we naar het COPE visitors center zijn gegaan. Dit is een klein museum waar wordt uitgelegd over de vele bommen die er door Amerika op Laos zijn afgevuurd. Laos is het meest gebombardeerde land ter wereld omdat er een belangrijke route voor Vietnamese soldaten doorheen liep tijdens de Vietnamoorlog. Nog elk jaar sterven er tientallen mensen doordat ze op onontplofte mijnen stappen. COPE verzorgt prothesen voor mensen die op een bom zijn gestapt. Een heel goed initiatief dus! Ze hadden alleen wel een hele cynische humor denk ik want vlak buiten het centrum stond het karma café en in de museum shop kon je parodie-shirtjes op hello kitty kopen: er stond op 'hello cluster bomb'.

Samen met Morena reisde ik verder naar het zuiden van Laos: hier is een plek waar er allemaal kleine eilandjes in de rivier liggen, waarvan er een aantal bewoond werden. Wij sliepen op Don Det. De volgende ochtend besloten we een kayak tour te doen, waarbij we op zoek gingen naar de laatste 3 aanwezige Irrawaddy dolfijnen, een zeldzame rivierdolfijn. We hebben flink lang gekayakt, waarbij we ook een waterval hebben bekeken. Op een gegeven moment werden we overgezet in een ander, houten motorbootje en voeren we naar de dolfijnenplek. Ondertussen maakten de twee gidsen een barbecue aan... op de houten boot. Maar dit ging gelukkig allemaal goed en we hebben zelfs ook nog vanaf afstand de dolfijnen kunnen zien!

We reisden door naar Siem Reap in Cambodja. Hier ligt Angkor, ooit de grootste stad ter wereld, nu een groot tempel-ruïne complex. Wat ooit tempels waren, bedoeld voor de goden, zijn nu deels afgebrokkelde ruïnes waar allemaal boomwortels tussen de stenen door zijn gedrongen en er hele bomen uit de tempels groeien. We deden de eerste dag een tuktuk-rit met twee Franse meiden langs de bekendste tempels. 'S avonds ontmoetten Morena en ik twee Nederlandse jongens: Vince en Joost. Vince kwam ook uit Amersfoort dus wij konden natuurlijk goed praten. Joost kwam uit Blaricum en had besloten om een jaar door Azië te reizen met zijn drone, die hij gebruikte om opnames te maken van luxe hotels in ruil voor een gratis overnachting. Wat ik die avond wel heel heftig vond is dat we kinderen van 8-12 jaar 's nacht op straat in het toerisme zagen werken. Ze verkochten drank en vermaakten de toeristen, waarvan sommigen de kinderen geld toestopten. Toen begon ik wel in te zien hoe arm Cambodja is. In Laos waren de mensen ook arm, maar daar is praktisch iedereen boer en leven de mensen van wat ze in de natuurlijk vinden. Kinderen helpen wel mee, maar dat is voornamelijk op het land van hun ouders. Hier in Cambodja werken kinderen in toerisme en fabrieken, wat toch wel een stap te ver gaat. De dag hierop gebruikten we als beauty/ontspan dag, waar ik voor omgerekend 7€ een pedicure en een kappersbeurt heb gehad en Morena voor 20€ nog veel meer. De laatste dag in Siem Reap zijn we weer naar Angkor gegaan, dit keer op mountainbikes en hebben we nog wat oude tempels bezichtigd. 'S avonds vertrokken we naar onze laatste stop voordat we terug zouden gaan naar Bangkok: Phnom Penh, de hoofdstad van Cambodja.

In Phnom Penh zijn nog belangrijke overblijfselen van de burgeroorlog te zien. In de jaren zeventig heerste Pol Pot met zijn regime, het 'Khmer Rouge' over Cambodja. Pol Pot streefde zijn ideaalbeeld van een zelfvoorzienend, communistisch boerenvolk na. Hiervoor verdreef hij iedereen naar het platte land en eiste hij onrealistische rijstopbrengsten van iedereen. Alle intellectuelen vormden een bedreiging voor hem en heeft hij structureel uitgemoord. Uitgangspunten waren 'onkruid moet je bij de wortels aanpakken' oftewel je moet de hele familie uitmoorden en 'liever een onschuldige gedood dan een vijand gespaard'. Tempels en scholen werden omgebouwd tot gevangenissen en afgelegen veldjes werden zogenaamde 'killing fields' met allemaal massagraven. In 5 jaar is een kwart van het land gestorven door uitputting, ziekte, honger, marteling of executie. Morena en ik hebben de gevangenis S-21, dat nu een museum is en het verderop gelegen killing field bezocht. Wat we te zien kregen is echt onvoorstelbaar wreed. Dit museum heeft echt een onuitwisbare indruk op ons gemaakt.

Na een zwembaddag om even bij te komen vertrokken we beide naar Bangkok. Morena met een vlucht van 1,5 uur en ik met een busrit van 16 uur. Samen hebben we een Thaise kookworkshop gedaan. 'S avonds hebben we met Ysanne haar gezin gegeten en biertjes gedronken (Ysanne vloog één dag voor mij met haar gezin naar Nederland). We zijn met zijn vieren (Ys, haar broertje, Morena en ik) op Khao San Road geëindigd. De volgende ochtend werden we allemaal met een dikke kater wakker. Morena heeft een vriendin van thuis waarmee ze nog 3 weken gaat reizen van het vliegveld gehaald en gisteren en vandaag dienen eigenlijk een beetje als voorbereiding op de terugvlucht. Gelukkig kan ik nog wel gezellig samen eten met Morena en haar vriendin.

Nou.. Dat was het! 11 weken Azië. Ze zijn voorbij gevlogen! Nu is het tijd om een keuken te schilderen en dozen uit te pakken in ons nieuwe huis in Amersfoort! Ik ga Azië missen maar ik kijk ernaar uit om weer aan de slag te gaan en om jullie allemaal weer gauw te zien!

Heel veel liefs en tot snel,
Niek